شهيد برونسي در عمليات بدر بسيار ناراحت و گرفته به نظر مي رسيد ، چون عمليات خيبر و آنچه در عمليات خيبر اتفاق افتاده بود ، خيلي برايش سنگين و متأثركننده بود و لذا خيلي تأكيد مي كرد كه هيچكس اجازه عقب نشيني در اين عمليات را ندارد. و بايد ما هدفمان را بگيريم ، حتي اگر تا آخرين نفرمان هم به شهات برسيم ، ولي بايد به سر چهار راه برسيم. واقعاً اين را به عنوان شعار نمي گفت: از قلبش از تمام نهادش اين ندا بر مي خواست و به صورت بلند و با فرياد مي گفت:...

متن زیر نامه شهید علی خلیلی می باشد که ۱۵ روز قبل از شهادتش خطاب به رهبر معظم انقلاب نوشته است.
.
متن وصیت نامه + متن نامه در ادامه مطلب ... 

علی خلیلی طلبه‌ ناهی از منکر  نیمه شعبان ۱۳۹۰ در دفاع از ناموس مردم توسط اراذل و اوباش مضروب شد و پس از بی مهری های بسیار در سومین روز از سال ۱۳۹۳ در سن ۱۹سالگی به شهادت رسید و در میان هیاهوها با سکوتی مظلومانه آسمانی شد.سلام ما را به مولای مان علی(علیه السلام) و خانم فاطمه زهرا(سلام الله) برسان …

جمله به یادمانی علی خلیلی قبل از شهادتش با یکی از پایگاه خبری قلب آدم را آتش می زند:
“در این حوادث و اتفاقات هیچکس پشت شما نخواهد ایستاد. هیچکس پشت آدم نیست فقط خدا هست که پشت شما می‌ایستد!من در آن لحظه هم که با آنها درگیر شدم به هیچکس امید نداشتم.فقط به عشق لبخند حضرت آقا جلو رفتم.
بقیه ی وصیت نامه و دلنوشته در ادامه مطلب ...    

گـاهی وقـتـهـا کـ ه بُـغـض هـا بـر دلــ ـت سنـگـینـی مـیـکـنـد

و دل ِ مـَـحـرمـی را نـمی یـابـی ،

شــایـد اگـر چـشمـانـت را بـبـنـدی

و در کـنـج ِ خاکـریـزی از خـاکـریـزهـای

شــرهــانی یـــا شــلـمـچــ ه بـیـتــوتــ ه کــنـی ،

کـمـی آرام شــوی

گفتند بیا رئیس ایران خودرو باش ، گفت : ((نه!)) گفتند توی وزارت نفت پست بگیر ، گفت ((نه)) همین صنعت هسته ای ماندن می خواهد . زرنگ بود مصطفی ، بوهایی شنیده بود . بوی بهشت . نرفت و رسید .نیمه ی شب ، از نطنز رسیده بود تهران . صبح هنوز حسابی خسته بود که بلند شد . علیرضا را گذاشت روی دوشش و با همسرش رفتند راهپیمایی . نهم دی بود . سال 88.همسرش می گفت : قبل از عقدمان خواب دیدم ، هوا بارانی است و من سر مزاری نشسته ام . روی سنگ مزار نوشته شده بود((شهید مصطفی احمدی روشن))تقدیر خواب خوبی برای داماد دیده بود .

 پ.ن :  فاتحه برای شهید عزیزمان از یاد نرود 

ولادت

آیت الله سید جمال الدین گلپایگانی در روستای سعید آباد گلپایگان و در سال 1295 هـ.ق. در خانواده ای مذهبی کودکی دیده به جهان گشود.

عرفان سید

مرحوم سید جمال پس از نیل به مقام تدریس و افاده ، هیچ گاه مراقبت از حالات و اعمال خود را فراموش نکرده و در این وادی از انفاس قد سیه مرحوم آیت الله سید مرتضی کشمیری و آیت الحق سید احمد کربلائی طهرانی بهره ها برد و از اشارات عارف کامل مرحوم حاج شیخ علی محمد نجف آبادی همواره آگاه بود تا اینکه حقائق و معانی را از وجود این انوار فروزان اخذ کرد، و واصل به درجه ای از معانی شد که آنان شدند و حائز رتبه ای از کرامات گردید که آنان گردیدند و در وادی معنی همانند آنان به کمالاتو درجات عالیه رسید .در این جا داستانی را از زبان یکی از بزرگان و علمای حوزه علمیه قم نقل می کنم ، ایشان می فرمودند: 

سرلشکر شهید بابایی در حال نوحه خوانی با پای برهنه 

شهيد بابايي در سال 1329، در قزوين ديده به جهان گشود. دوره ابتدايي و متوسطه را در همان شهر طي نمود و در سال 1348، به دانشكده خلباني نيروي هوايي راه يافت و پس از گذرانيدن دوره آموزش مقدماتي براي تكميل دوره به آمريكا اعزام شد. 

این عکس نوجوان 13 ساله کرجی شهید علیرضا محمودی پارساست که چند روز قبل از شهادتش گرفته شده که معصومیتی خاص رو تداعی می کنه چند فرازی از توبه نامه ی ایشون رو اینجا ذکر می کنیم؛ فقط قبل از خوندن یادمون باشه که این توبه نامه کسی است که هنوز به سن تکلیف نرسیده ولی نگران ترک اولی هایی است که ازش سر زده … 

از این که حسد کردم… 
از این که تظاهر به مطلبی کردم که اصلاً نمی دانستم… 
از این که زیبایی قلمم را به رخ کسی کشیدم… 
از این که در غذا خوردن به یاد فقیران نبودم… 
از این که مرگ را فراموش کردم… 
از این که در راهت سستی و تنبلی کردم… 
از این که عفت زبانم را به لغات بیهوده آلودم… 
از این که در سطح پایین ترین افراد جامعه زندگی نکردم… 
از این که منتظر بودم تا دیگران به من سلام کنند… 
از این که شب بهر نماز شب بیدار نشدم… 
از این که دیگران را به کسی خنداندم، غافل از این که خود خنده دارتر از همه هستم… 
از این که لحظه ای به ابدی بودن دنیا و تجملاتش فکر کردم… 
از این که در مقابل متکبرها، متکبرترین و در مقابل اشخاص متواضع، متواضع تر نبودم … 
 
از این که زبانم گفت بفرمایید ولی دلم گفت نفرمایید.... 
 
از این که نشان دادم کاره ای هستم، خدا کند که پست و مقام پستمان نکند… 
از این که ایمانم به بنده ات بیشتر از ایمانم به تو بود… 
از این که منتظر تعریف و تمجید دیگران بودم، غافل از این که تو بهتر از دیگران می نویسی و با حافظه تری… 
از این که در سخن گفتن و راه رفتن ادای دیگران را درآوردم… 
از این که پولی بخشیدم و دلم خواست از من تشکر کنند… 
از این که از گفتن مطالب غیر لازم خودداری نکردم و پرحرفی کردم… 
از این که کاری را که باید فی سبیل الله می کردم نفع شخصی مصلحت یا رضایت دیگران را نیز در نظر داشتم.... 
از این که نماز را بی معنی خواندم و حواسم جای دیگری بود، در نتیجه دچار شک در نماز شدم… 
از این که بی دلیل خندیدم و کمتر سعی کردم جدی باشم و یا هر کسی را مسخره کردم… 
از این که ” خدا می بیند ” را در همه کارهایم دخالت ندادم… 

از این که کسی صدایم زد اما من خودم را از روی ترس و یا جهل، یا حسد و یا … به نشنیدن زدم…  

و این هم فرازهایی از دلنوشته ی شهید که در مراسم همرزمش رضا جهازی خواند: 

 ان الله اشتری من المؤمنین انفسهم و اموالهم بأن لهم الجنة 

السلام علیک یا اباعبدالله،السلام علی الحسین و علی علی ابن الحسین و علی اولاد الحسین و علی اصحاب الحسین 

با سلام بر هم وطنم، هم دینم...

(بقیه در "ادامه مطلب")